Zondag 7 januari. Met wapperende jassen staan we op het platform. Het regent. Naar boven kijkend zien we grijze wolken die met grote snelheid overvliegen. Volgens de meteo komt de wind uit richting 210 graden met een snelheid van 20 tot 25 knopen met windstoten, de wind op 1000 voet was 35 knopen, de wolken zitten op 800-1000 voet hoogte en het zicht is 5 kilometer. Met dit weer mág je nog op zicht vliegen, althans onder “special VFR rules”. Dit is natuurlijk geen weer voor wat “sight seeing”, maar wel om landingen te oefenen in condities die iets lastiger zijn dan normaal.

We (Remko en ik) vertrokken dus voor een paar “touch & go’s” met de Piper Archer. Direct na het loskomen merkten we al dat sportief weer is. De wind schudde de Piper flink door elkaar. Op downwind hadden we 35 knopen wind (ca 65 km/h) in de rug, wat er voor zorgt dat downwind in een oogwenk voorbij is en je zo weer bij base bent. Op final zag je door de regen de baan nauwelijks. Vooral toen we, om de wake turbulence van een Boeing 737 te vermijden, wat verder doorgegaan waren op downwind. En dan ben je blij dat er een ILS (instrument landing system) in zit. Daarmee weet je dat je de juiste richting op vliegt.

De snelheid op final heb ik vanwege de gusts wat hoger dan normaal gehouden, 80 knopen. En ook geen full flaps maar 25 graden. Drie landingen gemaakt.
Toch een goede oefening, dus ik kijk met voldoening terug op het korte maar heftige vluchtje van vandaag.